Terwijl we de COVID-19-piek nog niet bereikt hebben, bedwingen ziekenhuizen achter de schermen nog een andere berg: de zoektocht naar het levensnoodzakelijke materiaal om ons te beschermen.
Samen met de overheid maar nu toch ook vooral op eigen kracht, vormt deze zoektocht een immense uitdaging in deze uitzonderlijke tijden van zorg. Schorten, maskers, ontsmettende alcoholgel, onderdelen van beademingstoestellen zijn schaars. Grenzen worden gesloten, landen plooien terug op zichzelf. Het landschap wordt hertekend: vrijwilligers naaien mondmaskers, bedrijven buigen hun productie om, scholen schieten te hulp, 3D-printing wordt getest, nieuwe partnerschappen ontstaan. We ervaren enorm veel goede wil van particulieren en bedrijven. Daarnaast ontwikkelt zich helaas ook een parallel wereldje dat misbruik maakt van deze kwetsbaarheid en woekerprijzen vraagt. De energie van teams en aankoopdiensten staan zwaar onder druk.
Natuurlijk is het onze verantwoordelijkheid om onze mensen en patiënten naar best vermogen te beschermen. Het is ook noodzakelijk om dit virus te kunnen bedwingen.
Tegelijk zien we de voorraad slinken en vragen we ons af hoe spaarzaam we moeten zijn.
Samen met hygiënisten en epidemiologen schrijven we processen uit voor materiaalgebruik, herbekijken we ze wanneer nodig, geven nieuwe instructies en leiden mensen op tot het juiste gebruik van het materiaal.
Intussen stijgt het aantal patiënten, zijn we in volle voorbereiding van onze volgende COVID-19-unit en vallen ook meer medewerkers en artsen uit.
In die nieuwe realiteit van elke dag, moeten we ons dus vooral ook de vraag stellen: hoe spaarzaam mógen we zijn. En hoe zijn we zeker dat de voorraad tijdig kan worden aangevuld.
Net als de andere ziekenhuizen, samen met hen en met de koepels van ziekenhuizen zoeken we dag en nacht naar oplossingen.
Gelukkig ben ik een goede slaper. Maar hiermee ga ik slapen en sta ik op.
Alors que nous n’avons pas encore atteint le pic de COVID-19, en coulisses, les hôpitaux escaladent une autre montagne : la recherche d’équipements vitaux pour nous protéger.
Conjointement avec les autorités, mais surtout seuls, cette quête représente un immense défi en ces temps exceptionnels. Les tabliers, les masques, le gel désinfectant, les pièces du respirateur sont rares. Les frontières sont fermées, les pays se replient sur eux-mêmes. Le paysage est en train d’être redessiné : les bénévoles cousent des masques buccaux, les entreprises réajustent leur production, les écoles viennent à la rescousse, l’impression 3D est testée, de nouveaux partenariats émergent. Nous éprouvons beaucoup de bonne volonté de la part des particuliers et des entreprises. De plus, malheureusement, un petit monde se développe en parallèle et profite de cette vulnérabilité en exigeant des prix exorbitants. L’énergie des équipes et des services des achats est sous forte pression.
Bien sûr, il est de notre responsabilité de protéger nos employés et nos patients au mieux de nos possibilités. Il est également nécessaire de pouvoir contrôler ce virus.En même temps, nous voyons les stocks diminuer et nous nous demandons jusqu’à quel point nous devons nous montrer économes.En collaboration avec des hygiénistes et des épidémiologues, nous rédigeons des processus d’utilisation du matériel, les révisons si nécessaire, fournissons de nouvelles instructions et formons les gens à utiliser ce matériel correctement.Pendant ce temps, le nombre de patients augmente, nous sommes en pleine préparation pour notre unité COVID-19 suivante et davantage de membres du personnel et de médecins tombent malades.Dans cette nouvelle réalité quotidienne, nous devons surtout nous poser cette question : jusqu’à quel point pouvons-nous économiser ? Et comment pouvons-nous être sûrs que le stock pourra être reconstitué à temps ?
Tout comme les autres hôpitaux, avec eux et avec les fédérations hospitalières, nous recherchons des solutions jour et nuit.Heureusement, je dors bien. Mais je m’endors et je me lève avec tout cela.